جان پس از عمری دویدن لحظه‌ای آسوده بود

جان پس از عمری دویدن لحظه‌ای آسوده بود
عقل سرپیچیده بود از آنچه دل فرموده بود

عقل با دل روبه‌رو شد صبح دلتنگی بخیر!
عقل بر میگشت راهی را که دل پیموده بود