بسوز ای جانِ بیمایه! دلگرمی نشاید

بسوز ای جانِ بیمایه! دلگرمی نشاید
چون من آزرده‌ام، از خویش آرامی نشاید
پرستو اگر بَرَساند پیامی، مرغابی را چه سود؟
چون ز دلِ دریا گذشتم، نیافتم کِهربایی...
به رگِ عاشقان چون رسد آب، ولی
ز تشنگی نمیرد دلِ دریایی...
کی آید آن پرستو؟ که مرغابی به آوازِ فراموشی
شعرِ انتظار را شکست و خاموشی گرفت...


مهدی علی بیگی