مرا صدا نزن...

مرا صدا نزن...

     که طنین صدای زیبایت

                 جز برایم تلخی نیست

تلخی آن خاطرات شیرینی که

                    همچون رویای یک ابر سفید

       در خنکای یک شب بهاری

                          بارید و گذشت...

و تنها برق آن خاطرات

                   تمام مرا سوزاند...


مجید مصطفوی

رنگی نگاهش

رنگی نگاهش
پس از سالیانی غمبار
سراب چشمه‌ی امید بود
و گرمی صدایش
جوانه‌ی طلوع سپید
که اغواگرانه بر من تاخت از پی تاخت!
چه می‌دانست این دل
که آتشفشان خفته را
به نوایی سنگ می‌زند
و فورانش را از دور
به تماشا می‌نشیند
ودوباره باخت از پی باخت!


مجید مصطفوی