تو گل قاصد صبحی

تو گل قاصد صبحی
که در این موسم اندوه زمین
سخن از آمدن چلچله ها می گویی
از هم آغوشی یک دشت
با نغمه ابرها
از گره خوردن چشم ها
با روشن باران
قصه های تازه می افشانی
در مقدم تو
هر طرف بوی بهار
هر قدم سفره سبز مهربانی است
گنجشک ها می خوانند
پنجره باز و
فرصت پروازی هست
تا شمیم گل سرخ
تا جنگل پروانه دور ها
در سایه آرام نگاهت
می شود قصه ای از عشق نوشت
رمز پاک گل نیلوفر و ایمان پیداست
تن یک آینه خیس
از شبنم دیدار تو
شب یک خاطره خوب
از وسعت سرشار حضورت

عبدالله رضایی