دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید
بـر حـال دلِ خـسته بخندد، خوشش آید

هر کس که ز سودای جنون بویی دارد
از صحبت دیوانه نرَنجد، خوشش آید

زنجیر و قفس گرچه بُوَد سخت و گران
دیوانه در آن باز بخندد، خوشش آید

ما مستِ دل و باده‌ی عشقیم هنوز
دیوانه ز دیوانه نپرسد که چه سود؟

مهدی رضاپور