بی‌تو من برگِ خزانم زیرِ پای عابران

بی‌تو من برگِ خزانم زیرِ پای عابران
باتو من پَرمی گشایم تا خدا،تابیکران.

بی‌تو من همچون حبابم خالی ازعشق وامید
باسرانگشتِ نسیمی محو گردم ازمیان

بی‌ تو من آیینه ای پُر از غبارِ غربتم
باتو من صد پنجره عشق و امید و ارمغان.

بی تومن چون کشتیِ بشکسته در امواجِ غم
جسمِ سردم می خورد سیلی ز طوفانِ زمان.

بی تو من یک برکه ی تنهایِ تنها در کویر
باتو من دریایِ موّاجم،کران تا بیکران.

بی من موجی پریشانم پُر از هجرو جنون
می‌زنم سر را به هر صخره ز عشقت بی امان.

بی تو من چون بلبلی محزون اسیرِیک قفس
باتو اما پر گشایم،شادمان درآسمان.

بی‌تو چون:پرویز:من پژمرده ام در انزوا
با تو چون یک باغِ الوانم، ز یاس و ارغوان.

پرویز مهرابی