صبوری میکنم هَر دَم. که خود آگاه ِ آگاهم

صبوری میکنم هَر دَم. که خود آگاه ِ آگاهم
ندارم چاره ای ای دوست که عمرم دست باد،دادم
صَبوری میکنم با درد که من تنهایِ ،تنهایم
نباید اینچنین میشد. ولٰکن بخت شوم ،دارم
خداوندا برس اکنون که من پاییزِ ،پاییزم
اگر روزی بهار بودم. به سودای تو ،میریزم
به سان حال ایوبم. ولی من بی ثمر بودم
شبیه یوسفم ،اما. درونِ چاه چه بی جونم
زنم تیشه به هر ریشه. که نابودم کند هر دم
چه باید کرد شاید من. شبیه کوه ،پر از دردم
شبیه حال مقتولی. درون خون خود ،غرقم
که من در بازیت ای غم. همان ،کیش درون شاهِ شطرنجم
فاطمه ویسی