به سان باد می کنم طغیان

به سان باد می کنم طغیان
و موج موهایت، سمفونی خروشان من
بی پرده نگاه ساختن، و چون چشمه پاک طینت
گویی کز کوهی جوشیده می آیی
و آتشِ دمادم، بر پیکر شرحه شرحه روح
همچون طلب بارانی قریب، جان بخشی نهیب
بیهوده نیست انتظار بی پایان
آنگاه که حضورت بر دَوَران پر ستاره خیال
سایه می اندازد
چون می شود خورشیدی فروزان تر از تو؟
و ماهی چون من؟
و معنای نور
عاقبت، پایان، در کدام سیاه چاله خاطره رقم خواهد خورد؟
و تو میدانی...
مهدی مجیدی