صدای واژه ها

صدای واژه ها
در سکوت ِ شب
آنقدر کم شده بود که

صدای قطره قطره آب را
می شنیدم
از لوله ی شکسته روی تن ِ حوضچه
فرو می چکید ...

باد آواز می خواند
لول می خورد
و دلبرانه می رقصید
با دستانش
میان شاخ و برگ ِ نخل حیاط

ماه می درخشید در کنار ستاره زهره
و آسمان مقر آبی رنگ همیشگی
ابری ، نقش نمی زد...

آسان می بست
پلک های سنگین مرا
صدای جیرجیرک ها
پریشان کرده بود
دست های آرام ِ شب ، گیسوانش را

اما هنوز شنیده می شد
آرام آرام صدای پای گُل ها
در خانه های تو خالی بر بستر ِ پوک
و نا امن ِ زمین ...
آنقدر که می ترساند
آنچه که واقعیت نداشت ....

و صدای باد
همچنان بی مرز می آمد
که خبر دهد
خشک شدن گل های محمدی
و بهار نارنج را
و ببندد چشم گل ها را
برای آرامش روز
و پوشاندن صدای
تکواژه هایی که در تاریکی ی خانه چون نفس کشیدن ببر
مخوف شده بود ...

زیبا سرک می کشید
در حصار عشق ِ ناتمام
آن روی پنهان ِ شب را
هر شاخ و برگی که به راه خوابید ...

اما دوباره
به گوش می رسید
صدای گفت و شنود اهل ِ باغچه
صدای مشوش و دربند
که فرسنگ ها
دور از دستان یار
در حسرت می سوخت
و صدای باد
همچنان بی مرز می آمد ...
محبوبه برونی