من خونِ رگهایِ دل و از هر پلشتی عاریَم

من خونِ رگهایِ دل و از هر پلشتی عاریَم
درچشمِ عاشق رنگِ دریا وقتِ غم گلناریَم
با شادی وُغم می جَهم از دل به دنیایِ دَنی
شاید شفا بخش اَم کسی با شورشِ اجباریَم
چون در تمامِ تاقِ دل دارم حقوقِ آب و گِل
گاهی نشان از عشقم وُ، گاه از تبِ بیماریَم
وقتی که کتمان میشود عشقِ سراسر آتشین
چون سیل جاری می شوم از مطلعِ بیداریَم
گاهی زِ تنهاییِ دل، می بارم از چشمِ کِسل
گاهی به قصدِ دلبری، با آه و اَخم و زاریَم
مانندِ همدم، از خلالِ غصّه خالی می شوم
امّا نشان از قصّه ی تاریک و تلخ و تاریَم
دردا که چون دُردانه اَم در چشمِ افرادِ غنی
بغضِ فقیران را گواهِ درد و رنج و خواریَم
از چشمِ بیکس مرهمی هستم برایِ زخم ها
از چشمِ بی عار عالمی از عقده و ناچاریَم
وقتی ستم سر می زند برسینه نشتر می زند
می جوشم از صبری تهی وَز چشمۀ بیزاریَم
با اهلِ دل چون دلبری یاروُ هم آغوشِ شبم
وندر سلوکِ صبرشان سِرّی همیشه ساریَم
گه با یتیمان همرَهُ با عارفان در رقصِ نور
درخلوتِ صاحب دلان چو موجِ دریا جاریَم
من قلب ها را می شکافم غصّه را پَرمیدَهم
حلّالِ بغضم در گلو چون ذرّه ای بس کاریَم
مقصودِ من، آرامشی از راهِ تسکین دل است
گر قطره ای اَشکم ولی، همواره دست یاریَم

امیر ابراهیم مقصودی فرد