عشقِ تو مانند می وُ چشمانِ زیبایت سَبوست

عشقِ تو مانند می وُ چشمانِ زیبایت سَبوست
از قندِ لب هایِ توام یک بوسه تنها آرِزوست
وقتی که در تنهایی اَم تو می شوی مهمانِ دل
گویی دلم مهتابیُ رویت چو ماهی روبروست
هرگه به خود می آیم و مستی زِ چشمم میرود
می بینم از فقدانِ تو بغضی غمینم در گلوست
گر چه تو پنهانی ولی عکس اَت به دیوارِ دلم
در باره ی اوصافِ تو دائم به حالِ گفتگوست
آغوش بگشا ای صنم عاشق تراز مجنون منم
دلداده ی مهرِ تواَم دل آشِنا کی چون عدوست
گاهی به قلبت سر بزن احساس را نُشتر بزن
شاید ببینی ذرّه ای ازعشقِ فرهادی در اوست
در جستجویِ چیستی، با من نه ای، با کیستی
وقتی که راهم دائماً، ردِّ تو را در جستجوست
ظلم است دلداری چنین از عشق رانی نازنین
وانگه تو دلبر باشی وُ، امّا ندانی کِی نکوست
دلخوش به دنیایِ تواَم گرچه نه مقصودت منم
تا دلبرم زیبا صفت زیبا سخن، پروانه خوست

امیر ابراهیم مقصودی فرد