دوش دیدم به خواب پروانه ای

دوش دیدم به خواب پروانه ای
که نشسته بر گل ویرانه ای
عشوه ها دیدم از آن پروانه من
دیدم از خود حالت حیرانه ای
رفتم و از او سبب جویا شدم
زان چرا زین سرنگون مستانه ای؟
این گلستان است پر نقش و نگار
تو که دل بستی چنین، دیوانه ای
لب گشود بر سرزنش آن خیره سر
که تو بر نقش و نگار مستانه ای
من رمیدم زان همه دسیسه باز
جان گرفتم در بر ویرانه ای
زان سبب این آشنا نیم من است
گر رَوی با دغلان بیچاره ای
نیم من دیگر ندارد قوت برخاستن
حال تو ای مجنون بی لیلی چو من، پروانه ای

کیمیا ابراهیمی