همچو مرغی در قفس آلوده دست تواَم

همچو مرغی در قفس آلوده دست تواَم
من برای با تو بودن باختم پرواز را
بی هوا با عمق جان حیران چشمان تواَم
من از آنش می دهم صد باغ و شهر راز را
به صبوری نَبرم حُرمت این شوق وصال
آن که سَهل است جان دهم طَنّاز را
گرچه آن شیرین و فرهاد شُهره شَهرند به عشق
می کَنَم من بیستون طی کُنم هر ماز را
تا که من آگه شوم از شِدّت عشق تو دوست
کوزه ام بِشکن به سنگی خَلق کن اِعجاز را
زان که آهنگ دلت میل وصالم بِکُنَد
می کُنَم من پایکوبی کوک کن هر ساز را
وقت آن شد که از پرده برون اُفتد راز
می کَشم من منّت هر عُنصر غَمّاز را

غلامرضا خجسته