جانا که تو حالی

جانا که تو حالی
سفیرِ عشقِ مانی
به تمنای وجودم
جانا که همانی
تو جان،پرتوِ جانی
به تمنای وجودم
آیی که بیایی
در این شعله ی جانسوز
چراغی و فراقی
آبی که بیابی
ز آن دیده ی لیلی به جفایی
به تمنای وجودم
افتاد و صد افتاد
بر این دیرِ خرابات
مماتی و حیاتی
باری که تو دانی
تو دُردانه ی غیبی
به تمنای وجودم
ای ناز برانداز
بر این عرصه ی گیتی
نگاهی به نگاری
شاهی به گدایی
دهد رنجی و گنجی
به تمنای وجودم
شوری که تو خواهی
به آن شهره ی آفاق
بسازی و بسوزی
حالی که بگردیم و
بخوانیم به نوایی
به تمنای وجودم
ابراهیم اسماعیلی