چه بارانی، چه طوفانی

چه بارانی، چه طوفانی
زِ این ابرِ سلیمانی
چه طفلانی، چه مهمانی
به این مهدِ طُفیلانی
چه غلمانی، چه پیمانی
محبّت آبِ رحمانی
چه حورانی، چه چشمانی
چنین دُرِّ خیابانی
چه مر جانی، چه هم خوانی
چه اشکِ شوقِ خندانی
نوای تازه بر خوانی
که مهرِ اوست گیلانی
چه مه سانی، چه شه جانی
چو گوهرهای الحانی
ترانه را شود جانی
ترنم را رَوَد خانی
عجب آوازِ پرسانی
چه بانگِ چهچهه خوانی
بیان را وصفِ بارانی
زبان را الکنست، سانی
نمانَد در سَرم ،هانی
که آن هانِ شگفت،مانی
به رویِ نازِ جانانی
به سازِ مر وجود، آنی
چه صافی باده ای مانی
که بارانِ غزل، دانی
ز صافی رشتی می خوانی
چو مرجان، دُرِّ قربانی
ابراهیم اسماعیلی