بگذار و بگذر ای دوست دیدار تا قیامت

بگذار و بگذر ای دوست دیدار تا قیامت
چه غم هایی که دارم در دل بی نهایت
میسوزد اندرونم آتش گرفته جانم
اخر چرا ببندی بر من در عنایت
دریای عشق بودی اکنون کویر خشکی
تو بی صدایی اما من محو در صدایت
گویند که رسم دنیاست جفای مه رویان
که بی نشان رهانند آن در پی صد آیت
نقش خیالت هر دم مهمان ماست جانا
آخر چه خوش ربودست هوشم ز سر هوایت
دردی خمار چشمت در جسم و جان نهاده
علاج نیست شهام را مستی که بی کفایت

آرش بیشه کلایی