ماییم که افتاده به آتش چو سپندش

ماییم که افتاده به آتش چو سپندش
بلکم نخورد چشم و نیابد چو گزندش
هر شهر و بلادی که گذر کرده به عشقش
ویران شده از گرد سم و پای سمندش
مارا صله از مدح و ثنایش نبود سود
خواهیم امان از خم ابروی نژندش
زلفش شده زنجیر و اسیران همه درگیر
کس نیست رها در کف گیسوی کمندش
هر کس که بیفتد ز دو چشمش نبرد ره
اعدام کند از سر مژگان بلندش
ما در صف بازار غلامان همه بی بند
اقبال که باشد که از این جمع خرندش
انقدر رقیبان وصالش همه جمعند
هر کس که بمیرد به رهش باز کشندش
بگذار بیایم به درش تا خبر افتد
شاید شنود یک گله ی این گله مندش ...

ساسان مظهری