این شعرِ غزلواره، غزل نیست قصیده ست

این شعرِ غزلواره، غزل نیست قصیده ست
قرنی ست که رخساره ی معشوقه ندیده ست

دیوان مرا خوانده یقینا ولی انگار
از قصه ی هجران من هرگز نشنیده ست

روزی که جوان بودو جوان بودم و عاشق
تا این سر پیری که سراز عشق بریده ست،

صد نامه نوشتم که پیامی بفرستد
یک بار پیامم به پشیزی نخریده ست

با دانه ودام وکلک وحقه نشد کار
این کفتر نااهل من از بام پریده ست

روزی که قرار من و او تا به ابد بود
می گفت قلم بر همه جز یار کشیده ست

گفتم به دل از چاشنی عشق چه دیدی؟
گفتا که به جز هجر و جفاهیچ ندیده ست

عباس جفره