بستی به سر زلف سیه پای فرارم

بستی به سر زلف سیه پای فرارم
هر جا که روم باز سر از کوی تو آرم

سرگشته و حیرانم و آواره چو مجنون
از عشق تو در دشت جنون چون خس و خارم

در راه رسیدن به تو بس دام نهفته است
از شوق وصالت همه را هیچ شمارم

عقل و دل و دین برده ز من چشم خمارت
چون نرگس شهلای تو تا حشر خمارم

زان آتش عشقی که زدی بر دل و جانم
از پای به سر تا به ابد غرق شرارم

بر کش ز رخ شمس و قمر زلف پریشان
آن زلف کز او گشته سیه لیل و نهارم

چشمان سیه, زلف سیه, خال سیاهت
هر یک یک شان صد گره افکنده به کارم

از عاشق دل خسته خود سینه دریدی
دل کندی و بردی همه آرام و قرارم

ویرانه شد این سینه ی پرخون, ولی ای دوست
در این دل ویرانه تمنای تو دارم

کس بر در سائل نزند جز غم عشقت
جز خواب و خیالت که بود همدم و یارم

اکبر پورقنبری