من هـمان مستم ز میخـانه خراب آید برون

من هـمان مستم ز میخـانه خراب آید برون
آنچنان مستی که ازچشمش شراب آید برون

دل شده چون کوره زان عشق نهان وآتشین
سنگ خـارا زین دل سوزان مـذاب آید برون

بـا امیـد وصل یـار گـردم روان در کـوی او
کـی دل بـی بنـدارم زیـن سـراب آید برون

سوی کـویش میشوم تا بـاده نوشم ازلـبش
می نشینم در رهـش تـا آن ربـاب آید برون

مـیـبـرد دل از مـن و بـر اسمـان آه جـگـر
آن بت رعـنای من چون بی نقـاب آید برون

چون بـرارم ساغـر دل پیش آن لبـها چنین
سـاغـرم لـبریـز زآن آب طـهـور آیـد بـرون

قـامتم خـم گـشته وگـردیده موهایم سپید
کـی جوال عـمر من زیـن آسیـاب آید برون

مینشینم روزها درمکـتب عشقش چوطـفل
هرسوال از وقت وصلـش بی جواب آید برون

درد دل را باکـه گـویم زانکه همدردی نبود
از دل شیـدائیـم غـم بـی حسـاب آید برون

این غـزل گـفتش نکـوئی با امـید وصل یار
شایـدش اقبـال من چـون آفتـاب آید برون

عباس نکوئی