این شب ها..،

این شب ها..،
شبیه رنگ غم اتاق کوچکی شده ام
که پنجره اَش هرگز نور را
بر تن زخمی دیوارهای خسته اَش لمس نکرد
تا نور خفیف ستاره های آسمان دلش
مثل تابشِ ماه بی جان
روی صورت سایه های خیالیِ
پرده های سُرخِ حنجره ی قلم نقش ببندد؛
اما انگار در سلول انفرادی
طالع قهقه این چنین بود
مثل هق هق گلوی متورم واژه هایم
که همچون هلال
برعکس نوشته ام
تا لاله باشد
در دفتر دلتنگی هایم
و از لب هایش هزاران گُل روئیده شود!

مرتضی سنجری