از خود می پرسم چرا دوستت دارم؟

از خود می پرسم
چرا دوستت دارم؟
بهانه ها صف می کشند
با تو می توانم از درختان بگویم
شاخه های مست
از آسمان
آن ماه در محاق
از روزهای تکرار
شب های عادت
ثانیه های بافته با اشک
یا لحظه های گم شده در لبخند
از فکرهای سرگردان
یادهای آشفته
بی پرده
آنچنان که منم
از من
از تو
از ما

و چیزی در من خلق می شود
شگفت چون کهکشان
رازآلود چون سیاهچاله
و درخشان چون ستاره ای نو

اما تو صدایم میزنی
و تمام بهانه ها
در آتش ت می سوزند
و من باز دوستت دارم
به بهانه ای که نیست
به رازی که پنهان در توست
که نمی دانم چیست...

نازنین جمشیدیان