شام آخر مستمندم تا مرا نانم دهی

شام آخر مستمندم تا مرا نانم دهی
خون من را ساغری ریزی و نعمانم دهی
یا صلیبم کش ز اغیار جهان باشم جدا
یا گریزی باشم و از مرگ پنهانم دهی
گر مسیحی گر حواری معجزه از آن توست
من گِلی خامم که با آه و دمت جانم دهی
آن قَدَر نامت ز فم تکرار شد خشکیده لب
بوسه زن بر لب که جان پژمرده بارانم دهی
تیره روزم سوزم و آتش به جانم میزنم
آب و آهنگی بزن بر دل که الوانم دهی
تو خدایی بر جهان بینی این بینای نا
نور چشمت دیده ام روشن که ایمانم دهی
بیت آخر را برایت مینویسم گوش کن
من به جایی ننگرم تا در دل اسکانم دهی

دانیال حبیبیان