اُفتاده ام به پایت، چون طفل بی زبانی

اُفتاده ام به پایت، چون طفل بی زبانی
از رای خود حذر کن، آرامِ جان توانی؟
                       
محکوم انتظارم، در فصل رفتن تو
گریان مثال مادر، در سوگ نوجوانی
                       
مژگان بی مُروَّت، حالی گذار ما را
رُخساره اش نظر کن، شبنم چرا فِشانی؟
                       
از جامِ لعل سُرخت، قدری مرا بنوشان
خضر نبّی چه حاجت، در آبِ زندگانی
                       
در این نگاهِ آخر، محتاج اِحتیاجم
با خاطرم بمان و دیگر نکن تبانی
                       
عمری نظاره کردم، آفاقِ انتظارت
چشمَم به راه ماند و از دیدگان، نهانی
                       
فرهادم از فِراقت، شعری حَزین سُرایم
دیوان من چُنین است، شیرین ترین معانی
                       
یا رَبّ، مُدام وصلش، ما را به آرزو کُشت
تا ماهِ من بر آید، گم کرده ام نشانی
                       
می سوزم از فراقت، کارم جز این نباشد
هجران سِزای ما شد، شرمنده ات جوانی
                      
امشب کنار من باش، راویِ عشق خواهم
در رقص واژگانم، قدری غزل بخوانی

عرفان قائدرحمت