نبودنت کشیده باز در امتداد بی قراریم

نبودنت کشیده باز در امتداد بی قراریم
ندیدنت فِتاده سخت به پرتگاهِ ناگُواریم

سکوت و بغضِ من هنوز پر از بهانه های دوریت
صدای پای رفتنت ترانه های یادگاریم

به مغز استخوان رسید، عذابِ صبر و نامرادیم
سزای انتظار چیست؟ شکنجه های اختیاریم
برای جستجوی خویش به خاطرات دور راهیم
به چشم فتنه جوی درد چو ردِّ پای یک فراریم

خیال بی تو بودنست که شب گرفته دست خالیم
هجوم آرزوی توست، کمر شکسته استواریم

بدونِ اعتبارِ درد، بسوی زندگیِّ فانیم
حقیقتی نبوده نیست، بجز وجود اعتباریم

نمانده طاقتی که باز بسوی صبر می کِشانیم
تمام تار و پود صبر، گسسته مرگ انتحاریم

سجاد حقیقی