امانتدار یک قدرت ز ســــــــوی خالق خویشم

امانتدار یک قدرت ز ســــــــوی خالق خویشم
که شاهنشاه این گردون ز بهرش آیدش پیشم

خدا خواهد امانت را به اهــــــــل دل روا دارم
کمان و تیر و شمشیرم هراســد از بُن و کیشم

مرا دردی خدا داده که مرهــــــــــم آورد نیشم
خدایی را خدا داده به برگ و ساقه و ریشــــم

چه سان کوته نگر هستند که می آید مرا عارم
مرا مُردن عزیز آید خدا داند که من بیـــــــشم

رضـــا اســـــــمائی