کسی چریده درونم

کسی چریده درونم
علوفه های ِ غمم کو ؟
کسی مکیده ِ غمم را
شبیه هیبت ِ زالو

بکِش سنان ِ شعورم
بِبُر طناب ِحیاتم
بپاش تخم ِ نمک را
به زخم های ِ بیاتم

حنا به دست ِ تو آمد
شبیه ِ سایه ی ِ چشمم
نگاه ِ نا خلفم را
بخوان که نطفه ی ِ خشمم

پس از طلیعه ی ذبحم
و طاق ِ نصرت ِ چوپان
که استخوان ِ جناقم
علاج ِ شامه ی گرگان

اگر اریکه ی غم را
رها کنم به نگاهی
مرا رها نکند غم
شدم هووی سیاهی

هجوم ِ گله ی غم ها
دریده پیرو هنم را
به زیر ِ نعره ی سم ها
مچاله کن دهنم را

منم که اهلی ِ دردم
و یوغ ِ غم به گلویم
شبان ِ تشنه ی ِمرگت
نشان برابر ِ رویم

بِدَم مسیح ِ یهودا
به واژه های ِ عقیمم
و شعر ِ باکره ام را
بخوان به کیش ِ سقیمم

تویی که کوه ِ سراجی
منم که یک پر کاهم
به جرم بودن با گِل
منم که حبس گناهم

و عنکبوت ِ سکوتم
تنیده پود ِ دهانم
به نیش ِ تیز ِ حضورش
بریده تار ِ زبانم

و بند ِ کوچک ِ دستی
کشیده ضامن ِ تن را
و انفجار ِ درونم
ندیده قاتل ِ من را

اگر جنازه ی ِ شعرم
گرفته بوی ِ تعفن
بخوان تو فاتحه اش را
به نام من کفنش کن

قسم به نعره ی شعرم
قسم به مرگ ِ قصیده
قسم به لکنت ِ واژه
خوشی به من نرسیده

مزار ِ پیکر ِ شعرم
وََرای ِ تربت سیمین
ردیف ِ شعر ِفروغ و
جوار ِ قطعه ی پروین
لیلا اسدی