دور گلوی هر درختت را

دور گلوی هر درختت را
یک ریسمان با خون مزین کرد
هر مادری با دیدن هر دار
پیراهنی از کینه بر تن کرد

پیر ِ فلک در آمد و دیگر
روی خدا بی نور ِ بی نور است
چشم ِ پیمبر های ِ بی تورات
از جهل ِ فرزندانشان کور است

از یوزهای پیر و بی بته
ترفند ِ نعره سهم ِ کفتارست
کار دماوندان بی غیرت
یک سرفه ی کوتاه ِ تبدار ست

بالا بیاور زاگرس حالا
درد ِ کثیرالانتشارت را
طاعون خاکت را بمیران و
رقاص تر کن آبشارت را

از آب ِ مفقود الاثر ، ردی
در زیر پاهای سراوان نیست
از تاول ِ پروانه ها اما
خونابه بر فرش کپر جاری ست

از چشم دالاهو همین دیروز
یک کولبر افتاد و راحت شد
یک نان خور کم شد از این خطه
در حق ِ دالاهو عدالت شد

گیلان ِ مسموم از کثافت ها
پا را به سوی قبله چرخانده
گیسومِ کم پشت و مریضش را
در زیر ِ تیغ ِ اره خوابانده

ای چارپاره بعد هر مصرع
غرق ِ عفونت کن دهانم را
هر واژه را مدیون ِ غم کردم
باید برید از بن زبانم را

اشکم پمادی بومی و خالص
شعرم .. جبیره .. روی ناسورت
با سوزن ِ داغ ِ قلم کم کم
می دوزم عمق ِ زخم ناجورت

لیلا اسدی

خورشید را بر دار خواهی دید

خورشید را بر دار خواهی دید
زن بودنم را عار خواهی دید
جنس مرا بیدار خواهی دید

فزت و رب الدرد از سر گیر

زن بودن تو جرم ِ سنگینت
حُسن تو در اجرای تمکینت
اِسمَع وَ اِفْهَمْ مشق ِ تلقینت

خود را کمی مردانه در بر گیر

چشم کبودت سرمه اندود و
مشتی که هم خواب ِ لبت بود و
لبخند ِ تلخ ِ تو غم آلود و

خود را مکن با گریه ها درگیر

نان تنورِ سینه ات سرد و
سرو ِ قد و بالای تو زرد و
همبستری با آلتِ درد و

بدبختی ات را باز از سر گیر

دردی خوشی را از دلم رانده
نعش ِ امیدم بر زمین مانده
بغضم نماز میّتش خوانده

از بام ِ ترست زودتر پر گیر

قلاده ای بر دوش ِ انگشتت
رد ِطناب و ترکه بر پشتت
خون می چکد از دامن ِ مشتت

پشت ِ نقاب ِ تازه سنگر گیر

در گریه و ماتم مکن اسراف
درز ِ غم و لبخند را بشکاف
پرواز کن از بندها تا قاف

بال و پرت را از کبوتر گیر

لیلا شبی مردانگی آموخت
خاکستری زیر ِ غمش می سوخت
چاک دهانش را خودش می دوخت
درّ گران از دیده ی تر گیر

لیلا اسدی

چادر که از سرو قد دلدار می افتد

چادر که از سرو قد دلدار می افتد
صد ها غزل در دفتر اشعار می افتد

تر کرده ای توت ِ لبانت را نمی‌دانی
داغ ِ تورم در کف ِ بازار می افتد

با لشکر گیسوی پر پشتت نمی بینی
تیر و سپر از گرده ی سردار می افتد ؟
با نسخ لب ها و رقاع ِ چشم و ابروها
سر گیجه در طرح و خط ِ پرگار می افتد

از چشم تو افتاده ام مانند وقتی که
خاکستری از پیکر ِسیگار می افتد

آغا محمد خان پس از دیدار ِ روی ِ تو
در فکر ِ عقدت روز و شب بیمار می افتد

دلبرده ای از خان و آسیه اگر داند
آتش میان ِ تیره ی قاجار می افتد

اخمت کمر تا می کند از بیستون ِ دل
فرهاد ِ این سینه به حالی زار می افتد

دل می بری از حاجیان ِ پیر و باکت نیست
شرک ِ عظیمی در سر ِ زوّار می افتد

با حکم قاضی در پی ِ دیدار ِ چشمانت
سرهای بسیاری به روی دار می افتد

وا می کنی بند قبا و خوب می‌دانم
آخر حجاب و پرده ی اسرار می افتد

حافظ بگو ، دیگر ندارم تاب این دوری
در فال ِ من تصویر یک دیدار می افتد؟

لیلا اسدی

از چشم ِخمارت به دلم ولوله افتاد

از چشم ِخمارت به دلم ولوله افتاد
با پلک ِ تو تیر و سپر ِ حرمله افتاد

تا چشم ِ من ِ زار به خال ِ لبت افتاد
گنجشک ِ دلم خام شد و در تله افتاد

من آه کشیدم که غمم کم شود اما
در شهر و دیار ِ پدرش زلزله افتاد
گفتم که تو را دوست .. ولی نیمه ی حرفم
او رفت و میان ِ من و او فاصله افتاد

رفتم که بفهمد من از او دلخورم اما
در کوچه چرا بزم ِ دف و هلهله افتاد ؟

نوزاد ِ غمم از رحم ِ درد به آهی
با گریه شبی در بغل ِ قابله افتاد

از داغ ِ فراغش چه بگویم که دلم سوخت
در صحن و سرای جگرم آبله افتاد

یک رکعت و یک سجده کم آورده نمازم
نفرین و فغانم وسط ِ نافله افتاد

جاجیم ِ خوشی را همه شب بافتم و حیف
از بخت بدم در رج ِ آخر گره افتاد

لیلا اسدی

کسی چریده درونم

کسی چریده درونم
علوفه های ِ غمم کو ؟
کسی مکیده ِ غمم را
شبیه هیبت ِ زالو

بکِش سنان ِ شعورم
بِبُر طناب ِحیاتم
بپاش تخم ِ نمک را
به زخم های ِ بیاتم

حنا به دست ِ تو آمد
شبیه ِ سایه ی ِ چشمم
نگاه ِ نا خلفم را
بخوان که نطفه ی ِ خشمم

پس از طلیعه ی ذبحم
و طاق ِ نصرت ِ چوپان
که استخوان ِ جناقم
علاج ِ شامه ی گرگان

اگر اریکه ی غم را
رها کنم به نگاهی
مرا رها نکند غم
شدم هووی سیاهی

هجوم ِ گله ی غم ها
دریده پیرو هنم را
به زیر ِ نعره ی سم ها
مچاله کن دهنم را

منم که اهلی ِ دردم
و یوغ ِ غم به گلویم
شبان ِ تشنه ی ِمرگت
نشان برابر ِ رویم

بِدَم مسیح ِ یهودا
به واژه های ِ عقیمم
و شعر ِ باکره ام را
بخوان به کیش ِ سقیمم

تویی که کوه ِ سراجی
منم که یک پر کاهم
به جرم بودن با گِل
منم که حبس گناهم

و عنکبوت ِ سکوتم
تنیده پود ِ دهانم
به نیش ِ تیز ِ حضورش
بریده تار ِ زبانم

و بند ِ کوچک ِ دستی
کشیده ضامن ِ تن را
و انفجار ِ درونم
ندیده قاتل ِ من را

اگر جنازه ی ِ شعرم
گرفته بوی ِ تعفن
بخوان تو فاتحه اش را
به نام من کفنش کن

قسم به نعره ی شعرم
قسم به مرگ ِ قصیده
قسم به لکنت ِ واژه
خوشی به من نرسیده

مزار ِ پیکر ِ شعرم
وََرای ِ تربت سیمین
ردیف ِ شعر ِفروغ و
جوار ِ قطعه ی پروین
لیلا اسدی

دست و پای ِ قلمم

دست و پای ِ قلمم
می لرزد
شعله ی واژه چرا خاموش است ؟

استخوان ِ غزلم
مو برداشت
لقمه ای آرایه
به عیادت ببرید

شعر من تب کرده
و گلوی ِ غزلم
چرکین است
رخت ِ تزویر
از او دور کنید

شعر از صُلب ِ قلم
می روید
من نمی‌دانستم
قلمم نازا بود
لیلا اسدی