چرا بر اندام ملال آور زندگی

چرا بر اندام ملال آور زندگی
حریر اشتیاقی نپوشاندی
قرن هاست
به صندلی اکلیلی دروازه ابدیت
تکیه زدی و با وسواس
اجتماع مورچگان
در آرواره ساعت های بی جان را نگاه می کنی
در مغزمان
حباب های آبی حضوری سپید
می کاری
و هر غروب
مردمک چشمان جهان جستجوگرت را
تنگ تر می کنی

نیلوفر تیر

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.