به سوگ و غم، نشسته ام

به سوگ و غم، نشسته ام
مَنی که از ریای این زمانه
خسته ام

نگاه نافذی نمانده پیش نور چشم
من از تمام کائنات
تا اَبَد
گسسته ام

کِدِر شده
غبارِ تیره روی شیشه های شهر
شکافِ درز های تَنگ را
بسته ام

نفس بکش
اگر چه در خفا
درونِ کلبه های سرد

بیا و فاتحه بخوان
برای مُرده های بی اِراده
در مسیرِ کور

زمینِ خاکِ مادری
مملُو از موریانه های با نفوذ
فرار کن
به قلّه های دور

شهاب سنگ های بی نشان
در آسمان
مشغولِ عبور

به دردهای بی دَوا
اهمیّت نده
همیشه سر به زیر باش و بی غرور
محمد جلائی