غم مخور ای بنده ی من درب را وا میکنم

غم مخور ای بنده ی من درب را وا میکنم

لاجرم امروزِ بد را، باز ، فردا می کنم

غم مخور من میشناسم جنس اندوهِ تورا

بی گمان زخم دلت را من مداوا می کنم

غم مخور دنیا نمی ارزد به پاپاسیِ درد

هرکه قلبی بشکند، با او همان را می کنم

صبر کن وقتش رسد، جای تو شاکی میشوم

پایِ میزِ معرفت، جانانه دعوا می کنم

شاهدی هم گر نباشد بر دل معصومه ات،

شاهدی از زیرِ گِل یکباره پیدا میکنم

غم مخور این روز ها با صبر و اندوهت بساز

برگه ی تایید هرکَس را

من امضا می کنم

شرط، تقوا بود در

مقیاسِ انفاس جهان

با دلِ غمگینِ با اخلاق،

نجوا میکنم

غم مخور این روز ها رنگِ چراغم سرخ باد

ایست دادم سبز را هم من محیا می کنم

هر که هر جا در جهان هرچه کند ، من عالِمم

هرکه غیر از این بگوید زود حاشا می کنم

از تو خواهم اعتمادت بیش بادا ای عزیز

محشری کبری به دل

دارم که بر پا می کنم

امضا: خدای تو

سارا سادات پرشاد