کاش منهم همچو مرغان دگر آزاد بودم

کاش منهم همچو مرغان دگر آزاد بودم
بر فراز شاخ سرو و شاخه شمشاد بودم

یاد باد آن روزگارانی که در صحن گلستان
فارغ از جور و جفای سنگدل صیاد بودم

یا به گلشن گل نمی خندید هرگز روز اول
یامن از روز نخستین کور مادر زاد بودم

در قفس با دیده خواری نبینیدم که روزی
برسر شاخ گلی با ناله و فریاد بودم

بسته صیاد جفا جو در قفس بال و پرم را
کاش اکنون در قفس هم یک زمان آزاد بوذم

خانه ام ویرانه گربینید یاران منهم آخر
روزگاری ساکن کاشانه ای آباد بودم

آخر ای بی دادگر صیاد بر من جور کمتر
زآنکه روزی در گلستان فارغ از بیداد بودم

مردم اندر حسرت و نومیدی ای یاران خدارا
رحمتی بر من که روزی مرغکی دلشاد بودم

این شنیدستم فروغی گفت منهم روزگاری
از غم شیرین وشی همدرد با فرهاد بودم

سما فروغی