دختران در سبد تنهایی

از گذرگاه افق
زیر لالایی ذرات هوا
و فضایی به مهمانی ابر
می رسد اسب سپید !
با سواری به بلندای سپهر...
و سرودی به زیبایی عطر گل سرخ
به؛ چه زیبا گذشته روز از تابش تنهایی او...
وچه رویایی شد
پرده عشق به چشمان دل غمزده ها
دشت از خنده دلها به سبزی می زد
و سبد ها پر از غنچه سرخ…
قلب نوری است به درگاه زمین
نبض تابش سپیدی به رگهای هوا تابیده
و دل عاشق من
باز از بوته رویا شکفت
ساحل عشق رخ از پرده دریا بکشید
موج چون حلقه زلف
ناز برشانه ای از نور نهاد
و درختان همه از شوق سرودن کردن

دختران در سبد تنهایی
گلی از راز سپردند به آب
و نگاهی به لب خسته من
باز از داغ شقایق می گفت..
شب از پشت اقاقی به کمین بنشسته....

تورج آریا