از خود بریده ام من،آرامشی ندارم

از خود بریده ام من،آرامشی ندارم
ساقی پیاله پرکن،بی صبر بی قرارم

با آتَشِ جهنّم ، سوزم دراین جهان
من
نالم به روز شبها،از درد بی شمارم

اُفتاده ام به دامی،بی آبُ دانه ای
من
صیّاد با تبسّم ، ناگه نمود شکارم

دردامِ اواسیرم،فریادِمن بلنداست
کو معبری گریزم،از چنگِ این نگارم

گویا اثر ندارد، این ناله ام برایش
هردم رسدبه گوشش،آوایِ زارزارم

بنگر تو اشک ما را،جاری چو سیل هرشب
از دیده ای ستمگر،تاصبح گشته
کارم

شاید ز روزِ اوّل،تقدیرماچنین بود
بادستِ دل ربایم،گرددسیه بهارم

بیدادگر تو دیگر،گو از(خزان)چه خواهی
از روی بی وفایی،کردی چنین تو
خوارم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

گفته بودم عاقبت جانا پشیمان میشوی

گفته بودم عاقبت جانا پشیمان
میشوی
ازجداییها تو همچون ابر باران میشوی

پا نهادی رویِ پیمانت شکستی عهدخویش
میرسد روزی تو هم سر در گریبان
میشوی

دل سپردی بر رقیبانم جداگشتی ز
من
خاطرت باشد تو از،این کار نالان
میشوی

می گریزی گرچه از من رویِ لجبازی
ولی
میرسد روزی توخودازغصّه ویلان
میشوی

رفته ای کز پیش من هر جا دلت
خواهدبرو
من یقین دارم تو زودازکرده گریان
میشوی

جان فدامی کردم ازبهرت ندانستی
توقدر
از جفاهایت شود روزی که حیران
میشوی

بیوفایی کرده ای بامن نمی بخشم
ترا
دانم آخر در جهان از غم پریشان
میشوی

ای(خزان)هر مهر لطفی بود نموی
بهراو
بار ها گفتی نرو مفلوک دوران میشوی
علی اصغر تقی پور تمیجانی

خدا حافظ ای نازنین دلربایم

خدا حافظ ای نازنین دلربایم
بوَددست حق یارت ای مه لقایم

شکستی توآخربه عهدی که بستی
همان عهد پیمان توای بیوفایم

تو ترکم نمودی ز هجران بسوزم
به بیداد خود کردی آخر فنایم

به هرجا که رفتی خدا یاورت باد
رهایم نمودی تو با غصّه هایم

کجا با خبر هستی از حال زارم
به غم های عالم چنین آشنایم

زهجرانت ای ماه شب های تارم
به دردی جگر سوز من مبتلایم

چه بد دیده بودی ز ما آخر ای مه
بریدی دل از ما نمودی رهایم

بنالد زهجرت(خزان)روز شب ها
کجایی که تا بشنوی ناله هایم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

نشدقسمت بجزحسرت،زعشقت

نشدقسمت بجزحسرت،زعشقت
عاقبت مارا
چسان آرام بنمایم،من آخرقلب
شیدارا

زعشقت دلبرابنگر،شدم رسوایِ این عالم
کجاپنهان نمایم من،بفرما قلب
رسوارا
ندانی تاسحرگاهان،چه میریزد ز
چشمانم
بیاهرشب تماشاکن،تواین امواج
دریارا

مکن محرومم ازدیدن،توازرخسار
چون ماهت
توهردم دلبراازما،مگردان رویِ زیبا
را

نباشی پیش من یارا،چه حُسنی
دارداین عمرم
بیابس کن جدایی ها،نخواهم بی
تودنیارا

شَوَم مست ازدوچشمانت،نقاب ازچهره ات بردار
مکن منعم ز دیدارت،مپوشان چشم شهلارا

بیادرعاشقی جانا،شَوَم مجنون تو
هم لیلا
مکن کاری نمود شیرین،برو راهِِ زلیخارا

ز ما دوری چرا ای مه،نمی پرسی زخودیکدم
زهجرانت(خزان)آخر،چه سازد بی توشبهارا

علی اصغر تقی پور تمیجانی

ای که به دل نشسته ای،بادلِ من

ای که به دل نشسته ای،بادلِ من
جفامکن
محرمِ من فقط تویی،لطف بجزبما
مکن

گر چه بسی رقیب من،دورِ برت گرفته اند
عاشقِ آن رخت منم،برهمه کس
وفامکن

کیست دراین جهان مرا،چون تو
طبیب دردمن
شهدلبت علاج دل،این دلِ بی دوا
مکن

قدرتِ قلب من تویی،همرهِ من در
این جهان
بامنِ خسته دل بمان،راهِ ترا جدا
مکن

ای که تویی نفس به جان،بی تو
نفس چسان کشم
دلبرِ نازنینِ من،عمر مرا فنا مکن

در همه عمر یار من،روحِ روان من
شدی
وصله ی جان من دگر،این تنِ در
بلامکن

دل به تو من سپرده ام،جز تو کی
گشته دلبرم
دارِ ندارِ من تو یی،باز مرا رها مکن

در همه عمر ما عزیز،قهر مکن توبا
(خزان)
پیشه نمامحبّتی،یار دگر خطامکن
علی اصغر تقی پور تمیجانی

ماه من هرشب دگر با غصّه آزارم مکن

ماه من هرشب دگر با غصّه آزارم مکن
با جفایت نازنینا باز بیمارم مکن

من که دلداری ندارم جز تو دردنیا
صنم
دل سپردم من به دستانت چنین
خوارم مکن

از چه رویی هر زمان ما را ملامت
میکنی
باچنین کارت ز بودن با تو بیزارم
مکن

جز وفا از ماکجادیدی خطا درعمر
خود
شکوه کم کن بی سبب مشهور
بازارم مکن

من که درعمرم ندیدم هیچ خیر از
روزگار
عصّه هادارم بسی دردل تو
غمخوارم مکن

روزهایم همچنان شبها سیه
گردیده است
رویِ کبرت بیشترجاناگرفتارم مکن

ازجفایِِ روزگارم روزشب سوزدتنم
منکه می سوزم همی درتب تو
تبدارم مکن

باز می بینم که غافل گشته از
حالش(خزان)
اوکه خود درخواب غفلت رفته
بیدارش مکن

علی اصغر تقی پور تمیجانی

بی تو همچون روحِ سرگردان در این دنیاشدم

بی تو همچون روحِ سرگردان در
این دنیاشدم
حالِ زارم رانگر مجنونِ بی لیلاشدم

نیم شبها تا سحر نالم ز هجرانت
صنم
همچو موجی پُرتلاطم رویِ هردریا
شدم

ناله ها سر میدهم من کزجدایی
روزشب
بی وجودت دلبرا اندرجهان رسوا
شدم

رفتی از پیشم مرا تنها نهادی در
جهان
ازفراقت نازنین آواره درصحراشدم

بادوچشمانت مرا افسون نمودی
عاقبت
غمزه ها کردی برایم تا چنین شیدا
شدم

ترک کردی عاقبت ما را تو ناگه
بیوفا
رفته ای بی همنشین درروزدرشبها
شدم

بانگاهت مست می گشتم ولی با
رفتنت
من خُمارآلودِ آن چشمانت ای زیبا
شدم

از برم رفتی نپرسیدی تو حالی از
(خزان)
بی خبر هستی که من با رفتنت
تنهاشدم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

بهارازره رسیدامّا،نیامدباز دلدارم

بهارازره رسیدامّا،نیامدباز دلدارم
نمی داندمگردلبر،که من مشتاقِ دیدارم

چرا آن ماهِ تابانم، نمی پرسد زِ
احوالم
مگر یارم نمیداند،به عشقش من
گرفتارم

نبستم دل به کس جانا،بغیرازرویِ
چون ماهت
شدم وابسته بر رویت،کنی هردم
چه آزارم

صبادستم به دامانت،به کویش گرگذرکردی
بگوکزجانبم بااو،فراقش کرده بیمارم

نگفتی دلبراآخر،چرا از دیده پنهانی
ببینم گرتراروزی،زدستت شکوه ها
دارم

کجاای مه خبرداری،چه حدپیشم
عزیزی تو
فقط یک تارِمویت را،به یک دنیا
خریدارم

قسم برچشمِ زیبایت،که هرگز
نشکنم عهدم
ز هرپیمان که بستم من،به آن پیمان وفادارم

چنان بنشسته ای جانا،ز اوّل تاابد
در دل
(خزان)درقلبِ شیدایش،ترادارد
فقط یارم


علی اصغر تقی پور تمیجانی

به تو گفتم مبر از یاد مرا دلبر من

به تو گفتم مبر از یاد مرا دلبر من
نزن آتش سرِخشمت توبه این پیکرمن

تونسوزان پربالم سرِ آن شعله چو شمع
چوبلایی که دلت خواست نیاری سرِمن

نکند جور جفا پیشه نمایی صنما
بچکدخون ز دوچشمم سرِاین دفتر من

به تو وابسته شدم دلبرسیمین تن من
چه شودگرتو شوی دردوجهان یاور من

کَرَمی گر بنمایی سرِ لطفت چه شود
تو شرابی ز لبت پُر بکنی ساغر من

ز چه بیداد نمایی به من از جور جفا
که چنین جور جفایت نشود باور من

ز ازل تا به کنون بخت مرا یار نبود
شده خاموش دراین هفت سمااختر من

همه عمرت توچه دیدی ز(خزان)غیر وفا
که سزاوار نمودی تو سزا کیفر من

علی اصغر تقی پور تمیجانی

دیدی شده ای رسوا،آخر دلِ دیوانه

دیدی شده ای رسوا،آخر دلِ دیوانه
درشعله ی عشقی هم،گشتی توچو پروانه

گفتم نَشَوی عاشق،بردیده ی شهلایش
اکنون ز چه مینالی،درگوشه ی میخانه

شیدا چه شَوی هردم،دیگرشده ام خسته
باید بگریزم من،کز دستِ تو ویرانه

گفتم که نروسویش،بگریزتوازکویش
دزدیده ترا آخر،بنگر ز چه رندانه

افسوس که درخوابی،بیدارتوکی بودی
قاپیده تراایدل،کز سینه چو دزدانه

وابسته شدی جانا،بریک رخِ زیبایی
ازروی خطاگشتی،یابوده چودردانه

ازدستِ توای دل من،دیوانه شَوَم دانم
بس ناله کنی درشب،هم گریه ی روزانه

گیرم که (خزان)باشد،راضی که شود عاشق
آخر تو بفر مادل ، کو دلبر جانانه

علی اصغر تقی پور تمیجانی