منم و دنیایی که با خودش ،

منم و دنیایی که با خودش ،
میبَرَد مرا

دنیام آدم فروش است
صبح به صبح ،
همچو بَرده ای سیاه ،
میفروشد مرا
شب به شب ،
برسرِسجاده ی سجده ،
دوباره میخرد مرا

شل کن سفت کن درآورده
من براش تارعنکبوتی بیش نی ام
همچو عنکبوتی مرموز،
یکریز می تَنَد مرا
گاهی همچون مگسی افتاده در دام ،
با اینهمه دردام ،
میجَود مرا و، میدرد مرا

اما نمیدانم چرا دست بردار نیست ،
ز این بی چاره ی روو به فنا
گاهی هم برسردرِ مترو، همچوعکسی ،
میزند مرا
شاید برای ، عبرت سایرین
نمیدانم
حتی نمیدانم ،
با اینهمه یکریز خس و خاشاک بودنش ،
آیا این دنیا روزی گلستان، میشود مرا ؟
معلومست که نه
نسیه ش از نقدش پیداست
پس به فکرِ یه دنیای دیگرم
اگرسعی کنم هنرمند شوم
مطمئنم که آن دنیای دیگر،
ازاین بردگیِ نزدیک به فنا ،
میخرد مرا

بهمن بیدقی