نیمکت پاییزی

​​​

پاییز ای سرود خیال انگیز

پاییز ای سرود خیال انگیز
پاییز ای ترانه محنت بار
پاییز ای تبسم افسرده
بر چهره طبیعت افسونکار...

رویِ هر برگ که پا رفت

رویِ هر برگ که پا رفت
خودم را دیدم
حسِ پاییزیِ من را
خودِ پاییز نداشت ...!

زندگی خانه ای ست با هزاران پنجره

زندگی خانه ای ست
با هزاران پنجره ..
دلت را بسوی هر کدام بگشایی،
زندگی سهم تو را از همانجا
می‌دهد ..
پنجره ی امیدواری را بگشا
که وجودت را از آن سرشار کنی

ای دل غمدیده، حالت بِه شود،
دل بد مکن
وین سرِ شوریده بازآید به سامان،
غم مخور

دَورِ گردون، گر دو روزی
بر مرادِ ما نرفت
دائما یکسان نباشد حالِ دوران،
غم مخور ...

حافظ

آمدی؟ در انتظارت بودم

آمدی؟
در انتظارت بودم
لحظه لحظه‌ام سرشار از شوق دیدارت بود
ره‌آوردت آرامشم باشد
برای قدم زدنِ شانه‌به‌شانه‌ات همه چیز مهیاست
هوایت را با نفسهایم به درون میکشم
هر غروب دستانت را گرم در دستانم میفشارم
قدم به قدم بر سنگفرش خیابان، بودنت را فخر میفروشم..
آمدنت را دوست دارم
تو را میگویم پاییزجان.

سوسن_شیخ_محبوبی

پاییز را باید با چشم های تو نگاه کرد !

پاییز را باید
با چشم های تو نگاه کرد !
وگرنه برای من
دیگر عاشقانه نیست
این رنگ های پژمرده ی خیابان ها ...

علیرضا_اسفندیاری

پاییز را دیدی

تـو از فصل پاییز زیباتری

تـو از فصل پاییز زیباتری
من از فصل پاییز تنهاترم
‌
علیرضا_آذر

پاییز را دوست دارم

پاییز را دوست دارم
این را به من گفت
و من از آن روز در حال فرو ریختن‌ام

سنان آنطون

چقدر پاییز شده!

چقدر پاییز شده!
چقدر می‌طلبد که چتر برداری و زیر قطرات گاه و بی‌گاه باران قدم بزنی

و یقه‌ی پیراهنت را از شدت باد و سرما بالا بکشی؛

که دست‌هایت را توی جیب ببری و از سرما بلرزی،

که باد بزند و قطرات باران روی گونه و پلک‌هایت بریزد.

چقدر این هوا تنهایی نمی‌چسبد؛
که حیاتی است هر پاییز کسی کنارت باشد و با تو حرف بزند
کسی کنارت باشد و تو را بغل کند
کسی کنارت باشد و با تو چای بنوشد، کسی کنارت باشد که برایت شعر بخواند

و دست‌های یخ زده‌ات را میان دست‌های گرمش بگیرد...

چقدر این هوا یک دوست کم دارد، یک رفیق، یک آدم خوب...
کسی که حقیقتا حرف‌های تو را می‌فهمد و دیوانگی‌های تو را می‌پذیرد،

کسی که به تو حق می‌دهد هر پاییز، از خودت بی‌خود باشی و هوا که بهم ریخت، بهم بریزی...

هوا کِی وقت کرد اینهمه پاییز شود و ما کِی وقت کردیم اینهمه تنها باشیم؟

نرگس صرافیان طوفان