گاه درآیینه یِ خودبینی

گاه درآیینه یِ خودبینی
چه عمیقابه خودم اندیشم
که قراراست انسان باشم
هست درزیستنم؟
که مباداحرفی ازجانبِ من
بغض شودکنجِ دلی؟
هست درباورِمن که مداواباشم برزخمِ دستِ دگری؟
یابگیرم دستِ یک دربه دری؟
تاگشایم رمزِ همدردی را
منم انسان آیا؟
درمیانِ کاروانِ حق وباطل
من کدامین هستم؟
آنکه سودی به من ست؟
یاکه حقی ست درآن؟
نکندکورشوم خودبینم ...
نکندعاقلِ ناگه شوم؟
نکندپای گذارم رویِ حقِ راستین؟
نکندیادکنم هدفِ خلقتِ خود؟
به که گویند انسان ؟
آمدن بهرِچه بود؟
آمدیم تاکه انسان باشیم درخدمتِ انسانی
به خودت گاه نگاهی انداز
که رسدازجانبت بهرِکسی خیروخوشی؟
یاکه درفکرِخودی؟
گرتورا دستِ کَرَم نیست،ولیک،شرمباش...

روزگارراسرکشی بسیارَست
تومیانِ این همه انسان باش
توبمان تاخوبی،خاک نگیرددردل...

فهیمه جانی پور

تورامن چشم درراهم بهارم

تورامن چشم درراهم بهارم
طراوت ازتوگیرم سبز،وارم

نشاط،سرزندگی،ازنوشکفتن
نمادِ زندگی،عشق ،امیدی

تودرسِ عشق راازنونوشتی
پسِ روزِسیاه،نوش دارویی

تودردل کاشتی،بذرِ جوانی
جوانه،نوشدن،ازسرگرفتن

توبارش رابرایِ دل سپردن
صدایِ رعدوبرقت،تاک خوردن

توجانم راهمیشه سبزگردانی
به حالِ دلم همیشه بارانی

تومیشورانی اندوهِ دیروزم
امیدوانگیزه ای برای فردایم

بمان جانِ بهارم،روزیِ پاییز
جوانه،نوشدن رابهم آمیز

برایم یک نمادی،غنچه باران
پرازحالِ خوشِ سرسبزماندن

فهیمه جانی پور