بخوان ای جغد شب بیدار همان آواز دلتنگی

بخوان ای جغد شب بیدار همان آواز دلتنگی
تو ای تنهاترین مرغان به یک شاخه چو آونگی

دو چشم مست شهلایت چرا نوری نمی بیند
نظر کردی جهانی را ز مکر و حیله صد رنگی

درین بیشه بیان تو به هق هق ها عیان گشته
شکسته دل بدین سینه مثال شیشه با سنگی

خوشا بر حال تنهایت که از عالم به دور افتد
بیا یکدم بشو همدم بزن بر زلف من چنگی

شنو نی نامه را گاهی نشان آرد فراق از غم
قفس ماوای مرغی شد که دور افتاده از هنگی

ز منقار کجت ریزد همی خونابه ای از لب
درون بغض و غم هایت طبیب درد فرهنگی

چو مقراضی کند کوته چنان بال و پر ما را
گمان آرد که این ماهی شود بر کام خرچنگی

اگر امشب عجین گردم به ژرفاهای معنایت
زبانم گنگ گردید و تو با من بر سر جنگی

درین تاریکی مطلق شهاب افتاده از اختر
ندیدم کوکب بختی نشانم کرده با انگی

نسیم هرگز نیاورده یکی قاصد ز پیغامت
نباشد پای رفتن بر عصای کور هر لنگی

بیا شیرین کنم قصه که بر تلخی گراییده
گریزان گشت مجنون از هلاهل های بالنگی

سحرگاهان که پژواکت میان دشت پیچیده
به ناله مرغ حق رقصد درون بزم و آهنگی

بخوان ای بوم شب زنده بخوان آوای دلتنگی
اگر رسوا کند اشکی زنند بر چشم تو ننگی

افروز ابراهیمی افرا

پائیز....!

پائیز....!
فصل
خیال انگیز
انزوا
در سستی
شاخه های
بی بار
و درختان بی پوشش
به انتظار
لباس سپید بخت
زمستان

افروز ابراهیمی
فصل
خیال انگیز
انزوا
در سستی
شاخه های
بی بار
و درختان بی پوشش
به انتظار
لباس سپید بخت
زمستان

افروز ابراهیمی