سکوتِ آب می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛

سکوتِ آب
می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛
سکوتِ گندم
می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندانهٔ قحط؛
همچنان که سکوتِ آفتاب
ظلمات است ــ
اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان است.
فریاد را
تصویر کن!

احمد شاملو

دل ام کَپَک زده، آه

دل ام کَپَک زده، آه
که سطری بنویسم از تنگیِ دل،
هم چو مهتاب زده ئی از قبیله یِ آرش بر چَکادِ صخره ئی
زِهِ جان کشیده تا بُنِ گوش
به رها کردنِ فریادِ آخرین.
.
.
.
احمد شاملو

به تو سلام می کنم ، کنار تو می نشینم

به تو سلام می کنم ، کنار تو می نشینم
و در خلوت تو ، شهر بزرگ من بنا می شود

تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم

تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و آن نگفتیم
که به کار آید،
چرا که تنها یک سخن، یک سخن در میانه نبود:
آزادی!
ما نگفتیم
تو تصویرش کن!

“تو را دوست دارم ”

“تو را دوست دارم ”
و این دوست داشتن
حقیقتی است که مرا
به زندگی دلبسته میکند …

“احمدشاملو”

تو را دوست دارم ”

تو را دوست دارم ”

و این دوست داشتن
حقیقتی است که مرا
به زندگی دلبسته میکند …

“احمدشاملو”

هرچه دلت گرمتر

قلب من به این امید می تپد که تو هستی

قلب من به این امید می تپد که تو هستی
تویی وجود دارد
که من میتوانم آن را ببینم
او را ببوسم
او را در آغوش خود بفشارم
و او را احساس کنم

پرستویی که در سرْپناهِ ما آشیان کرده است

پرستویی که در سرْپناهِ ما آشیان کرده است
با آمدشدنی شتابناک
خانه را از خدایی گم‌شده
لبریز می‌کند.

«گنجشک کوچک من باش

به تو گفتم: «گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو من درختی پرشکوفه شوم».
و برف آب شد، شکوفه رقصید، آفتاب درآمد.
من به خوبی‌ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبی‌ها نگاه کردم
چراکه تو خوبی و این، همه‌ی اقرارهاست،
بزرگترین اقرارهاست.
من به اقرارهایم نگاه کردم
سال بد رفت و من زنده شدم
تو لبخندی زدی و من برخاستم
دلم می‌خواهد خوب باشم
دلم می‌خواهد تو باشم و
برای همین راست می‌گویم
نگاه کن
با من بمان...

احمد شاملو