کاش آفتابِ رُخَش آتش به این هاری نبود

کاش آفتابِ رُخَش آتش به این هاری نبود
یاسِ چشمانَش گُل آویزِ لبی خندان و ستّاری نبود

دوش بر جانم شرر زد سلسله مویِ کمندش خالقا
کاش آن رویِ چو مهتابش به هر قابی ودیواری نبود

دل به رویای وصالش آرزوها در شبِ تارم خرید
کاش بارانِ نگاهش وعده‌ی هر بوته‌ی خاری نبود

تا کجا بر نقشِ او طالع زَنَم بر دُردِ زهر آلوده‌ای
کاش تیرِ مُژگانش به زِه می‌ماند و بر من اینچنین کاری نبود

من چو مجنون در پیِ لیلایِ او دل را بیابان داشتم
کاش آغوشِ تبهکارش خیابانِ برهنه پا وبی عاری نبود

صد غزل کردم به دل دیوانه وار از زُلفِ مشکینش به باد
بویِ رخوَت گر گرفت شعرم ببخشا راهِ در چاری نبود

عباس سهامی بوشهری