خـــودت را از نگاهم دور کـــــردی اشک باریدم

خـــودت را از نگاهم دور کـــــردی اشک باریدم
و اشعارم بـــــه یـاد چشم زیبای تــــو ریسیدم

میـــــان بــــرزخِ تصمیم مـــانــدم نازنین یارم
ولی بــا خـــــاطره هایت هـــزاران بار رقصیدم

نفهمیدی دلم بعد از تو همچون طفل گریان شد
درونِ کلبـــــهٔ تنهایی ام بـــی دوست نــالیـدم

نمی دانم دلیل قهـــــر کردن را عــــزیـــــز دل
چـــــه شبها با خیال دیـــدن رویت نخوابیـدم

نگفتم ارزشِ این دیــر با یاران خوش و زیباست
دریغـــا گـوش هوشت بستی و رفتی، پلاسیدم

برای مــرهمِ دردم از آن روزی کـــــه تـــو رفتی
بــه اشک چشم و ذوق دل دعـایِ شعر پیچیدم

بـــــرایت طاقتم تـــا شد تمــام روز و شبهایم
بـــه جای غنچـهٔ لبهات عکسی خیس بوسیدم

بـــــه جــای عطر جانت در میــان بازوانِ خود
گـــــلِ پیـــراهنت را دائمــا بــا عشق بوییدم

غـــــرور قـامتم تـــا شد ز داغ دلفریبی هــات
همیشه میوهٔ غــــم از درختِ بـــاغ دل چیدم

گناهم را نمی دانـــم ولی گناهِ تــو حتمی ست
مـــــرا زنـدانیِ خـود کـردی و هـــرگـز نخندیم

مهرداد خردمند