می گدازد برف

می گدازد برف
می دمد گل
گاهِ بیدار شدنِ دانه هاست
و ما ؛
برفآبِ آن قله یِ صعب
رود خواهیم شد
خروشان
زمستان بی خبر است
موسمِ آوازِ سفیدِ بابونه هاست

اشکهای ابر را خواهیم شست
آستینِ ما مامنِ ماهیهاست

ترانه ها به شهر می بریم
پژواکِ ما آوازِ آیینه هاست

نجوایِ سنگ در گوش را می فهمیم
مُرادِ ما؛
وسعتِ بیکرانه هاست

این پایانِ خوشِ قصه یِ ماست
از قله تا دریا
وطنِ رودخانه هاست
محمود حشمتی