تو بیا تا غم این شهر ، فراموش شود

تو بیا تا غم این شهر ، فراموش شود
شادمانی برسد ، قهر فراموش شود
نوشداروی جهانی که به یک جرعه ی تو
اثر زخم دل و زهر ، فراموش شود
جلوه روی تو خورشید نبیند ، بهتر
نکند ، گردش این دهر فراموش شود
هر که در ساحل دریای خیال تو نشست
لذت ساحل هر بحر ، فراموش شود
عصر جمعه دلمان ، باز هوایی تو شد
تشنه را کی هوس نهر ، فراموش شود

علی موحد

نبودی ، باز دیشب ، شعر باران شد خیابان‌ها

نبودی ، باز دیشب ، شعر باران شد خیابان‌ها
برایم تازه شد ، آن خاطرات خیس ، باران ها
به یادت چای دم کردم نشستم گوشه ی ایوان
من و این حس دلتنگی ، نگاه سرد ایوان ها
تو با فنجان گلداری که خیلی عاشقش بودی
و عطر گرم موهایت ، میان عطر گلدان ها
کنارم بودی و انگار با من شعر می خواندی
دقیقا با همان لبخند ، اما ، مثل مهمان ها
هنوزم گرمی دستات ، روی صورتم مانده
هنوزم گرمی این خانه هستی در زمستان ها
ندارم طاقت دوری و تنهایی و می دانی
که دلگیرند رفتن ها ، که دشوارند پایان ها
دوباره یک غزل شد حرفهایم ، کاش برگردی
نمی فهمد کسی جز تو مرا ، سردند انسان ها

علی موحد