گاهی آنقدر سنگینم

گاهی آنقدر سنگینم
کوهی انگار مثلِ بُز کوهی
از من بالا می رود
گاهی شبیه یک خُرمالو
جا مانده ته انبار
دلم خون می شود
میوه ها را سوا می کنم
بوی سبزی که می آید
یادِ تو می اُفتم
که نگاهت
طعم نعناع و لیموناد داشت
یادِ تو می اُفتم
کلید خودش را درون قفل
به شکستن زده
تا تنهایی
تشنه تر از همیشه برنگردد
و من که باید
دکمه های بازِ پیراهنت باشم
از خجالت رودخانه ای می شوم
که شیر فلکه های شهر
مرا به اسارت گرفته اند!!

پژمان بدری