اشک بر دیده وخون به دلها نهان است

اشک بر دیده وخون به دلها نهان است
فریاد سکوتم به سپهر بود نشنیدند و عیان است
گفتم نرو از راه محبت ای دل که آنجا
افتاده چون تو بسی ، در آه و فغان است
رفتی و کنونی چون مرغ در قفس جان
بر حلقۀ در، گوش و دو چشم نگران است
هر شب بدعا دست برم حاجت خود را
تا نرم دلش آرم که از سنگ چنان است
شاید نبرم راه به جائی بردل سنگت
دانی که چرخ فلک هم دَوَران است

عبدالمجید پرهیز کار