دستت که رها شد، دل من بی‌سر و سامان

دستت که رها شد، دل من بی‌سر و سامان
افتاد به چشمی که مرا برد به طوفان

رفتی و پس از تو، غزل از خانه گریزان
هر مصرع من، گریه شد و ماند به ویران

شب‌های پس از تو، همه تکرارِ نبودن
در خاطره‌ها، بوی تو مانده‌ست فراوان

برگرد که این شهر، تو را خوب ندیدست
چشمی که تو را خواست، نیفتاد به آسان

نیاز ناطقی