از خود بریده ام من،آرامشی ندارم

از خود بریده ام من،آرامشی ندارم
ساقی پیاله پرکن،بی صبر بی قرارم

با آتَشِ جهنّم ، سوزم دراین جهان
من
نالم به روز شبها،از درد بی شمارم

اُفتاده ام به دامی،بی آبُ دانه ای
من
صیّاد با تبسّم ، ناگه نمود شکارم

دردامِ اواسیرم،فریادِمن بلنداست
کو معبری گریزم،از چنگِ این نگارم

گویا اثر ندارد، این ناله ام برایش
هردم رسدبه گوشش،آوایِ زارزارم

بنگر تو اشک ما را،جاری چو سیل هرشب
از دیده ای ستمگر،تاصبح گشته
کارم

شاید ز روزِ اوّل،تقدیرماچنین بود
بادستِ دل ربایم،گرددسیه بهارم

بیدادگر تو دیگر،گو از(خزان)چه خواهی
از روی بی وفایی،کردی چنین تو
خوارم

علی اصغر تقی پور تمیجانی