باید فرار کنیم از تمام روابط کلیشه ا ی تکراری

باید فرار کنیم از تمام روابط کلیشه ا ی تکراری
گذران ساعت با خاطرات مبهمی که از من داری
لب های پر تردیدت را که میدوزم با این شعر
از امشب تا آخر هفته
قدر چند شب با من حرف برای گفتن داری
من پر از تجربه های تلخم یک تکه خاطره غمگین
حس خوب عصر ها که میدهی زخم هایم را تسکین
جا گذاشتن تو پشت صفحه ی مانیتور
باید دستت را بگیرم
اما بین ورق خواستن و نداشتنت میخورم برُ
تکرار مدام ترانه هایی که دوست داری زیرگوشم
 Wish you were here
به پشت سر برمیگردم، لمسِ، توهمِ دستت روی دوشم
گم شدن حسم به تو
پشت شعر ، شرایط ، شوریده حالی مطلق
وقتی مانده ام
بین دوست داشتنت و زنانگی ام معلق
شاید تو
پایان خوش قصه هایی که مینویسم باشی
شاید
بعد از این اندوه تابستانی پاییز منتظرم باشی
باید نگهت دارم
مثل یک دوست معمولی از بیست و سه سالگی ام
اما من دوستدار تابو شکنی اما تو دوست داری ام ؟
زیاده خواهی ام و متانت زیادی تو در رفتار
گذاشتن فیلتر بر احساسم و تحریف کردن گفتار
قصه از سر خط مردد و مرتدد و پر از بیم
وقتی برای ادامه، سیلی از حسرت به دوش داریم
عمریست زمستانم و شروع میشوم از تولد تو
اگر قرار نداشتنت باشد
نقطه سر خط تنهایی و روز از نو
باور کردن سالها تفاوت یا تفاهممان
من سیاه میکنم سطر هارا تو دوستت دارم بخوان
فائزه کیانی فر