کنون که گردش ایام را ثباتی نیست،

کنون که گردش ایام را ثباتی نیست،
همان خوش است که در عشق بگذرد ایام ...

ملک_الشعرای_بهار

فصل بهار

در خیابان باغ، فصل بهار

می‌چمید آن گراز پست‌شعار

بلبلی چند از قفای گراز

بر سر شاخ گل مدیح‌طراز

گه به بحر طویل و گاه خفیف

می‌سرودند شعرهای لطیف

در قفای گراز خودکامه

این چکامه سرودی، آن چامه

آن یکی نغمهٔ مغانی داشت

وآن دگر لحن خسروانی داشت

مرغکان گه به شاخه، گاه به ساق

مترنم به شیوهٔ عشاق

گه ز گلبن به خاک جستندی

گه به زیر ستاک جستندی

خوک نادان به عادت جهال

شده سرخوش به نغمهٔ قوال

دم به تحسینشان بجنباندی

گوش واکردی و بخواباندی

نیز گاهی سری تکان دادی

خبرگیهای خود نشان دادی

مرغکان لیک فارغ از آن راز

بی‌نیاز از قبول و رد گراز

زآن به دنبال او روان بودند

که فقیران، گرسنگان بودند

او دریدی به گاز خویش زمین

تا خورد بیخ لاله و نسرین

و آمدی ز آن شیارهاش پدید

کرمهایی لطیف، زرد و سفید

بلبلان رزق خویش می‌خوردند

همه بر خوک چاشت می‌کردند

جاهلانی که گشته‌اند عزیز

نه به حق، بل به نیش و ناخن تیز

پیششان مرغکان ترانه کنند

تا که تدبیر آب و دانه کنند

خوک نادان به لاله‌زار اندر

مرزها را نموده زیر و زبر

لقمه‌هایی کلان برانگیزد

خرده‌هایی از آن فرو ریزد

مرغکان خرده‌هاش چینه کنند

وز پی کودکان هزینه کنند

نغمه‌خوانان به بوی چینه چمان

نغمه‌هاشان مدیح محتشمان

حمقا آن به ریش می‌گیرند

وز کرامات خویش می‌گیرند

لیک غافل که جز چرندی نیست

غیر افسوس و ریشخندی نیست

از : ملک الشعرای بهار

من برگ گلم باغ شبستان من است

من برگ گلم باغ شبستان من است
وآن‌ بلبل خوش‌ لهجه غزلخوان من‌ است
نوباوهٔ شب که شبنمش می‌ خوانند
هر صبح به نیم‌ بوسه مهمان من است


"ملک‌ الشعرای بهار"

از مصٖیبت‌ ها منال ای دل که در زیر سپهر

​​​

از مصٖیبت‌ ها منال ای دل که در زیر سپهر
هر مصیبت بهر دانا امتحانی دیگر است...

عشقت آتش به دل کس نزندتا دل ماست

عشقت آتش به دل کس نزندتا دل ماست
کی به مسجدسزدآن شمع که درخانه رواست؟

ملک الشعرای بهار

دݪ... سوےمهر مےڪشدو...

دݪ...
سوےمهر مےڪشدو...
مهر سوے دݪ...
جایی ڪہ مهر نیسٺ مڪن جستجوے دݪ...!!

#ملک_الشعراے_بهار

از دوست بریدیم به صد رنج و ندامت

از دوست بریدیم به صد رنج و ندامت
از دوست به‌خیر آمد و از ما به‌سلامت

حالی دل مظلوم مرا غمزهٔ مستش
با تیر زد و ماند قصاصش به قیامت

از عشق حذر کن که بُود ماحصلِ عشق
خون خوردن و جان کندن و آنگاه ملامت

طی شد ز جهان چشمه‌ی خضر و دم عیسی
ایزد به لب لعل تو داد این دو کرامت...

#ملک_الشعرای_بهار