قلمم را گفتم .

قلمم را گفتم .
که نویسد به دلت.
که ندارم نفسی در قفسم  .
و بپرسد که تو داری نفسی درقفست ؟
قلمم گفت...  نوشتم. .
دو نفس  ؛  در دوقفس .
مرغ عشقید هر کدام در قفسی  .
همچنین گفت نوشته نامم .
و  یکی واژه جان هم به کنار نامت .
تا بگوید که منم .
مرغ عشقی که نشست بربامت .
به تمنای دلم خواهم خواست .
که بخوا نی نامم همره جان پیوست .
که بهاری شود احوال و ما هم نفسیم .
تا رها گشته و خوشحال که ما بی قفسیم .
احمدرضاآزاد

پرسشی دارم ترا ای نیک بخت .

پرسشی دارم ترا ای نیک بخت .
که چرا شادی نمودن گشته سخت .
بی نیازی این چنین ساقط شده .
هاله لبخند ازلب بسته رخت .
درنیاز از زندگانی بهره ای  .
در سکوت وغم بمانی چون درخت .
درعیان وصف حقیقت میدهند .
در خفا بسته حقیقت را به تخت .
گویشی گر ورطه شادی شود .
رنج. رافورا بتازانند به بخت  .
بخت خود دریاب لبخندی بزن .
تا جواب رنج گیرد آتیه آنهم به وقت  .
احمدرضاآزاد

زندگی کالبد بودن ماست .

زندگی کالبد  بودن ماست .
چشم امید همه رویاهاست .
جلوه خنده یک کودک .خرد .
شادی روز دگر همره ماست .
در تن امیدواران زندگی هست هنوز .
زنده بودن جاریست .
زنده ماندن. ودگر شاد نمودن باماست .
بنگر آیینه گوید  مارا .
بگذرد روز مباد ..
غم عالم برباد .
عمرت هر دم برشاد .
ازغم  وغصه عالم آزاد .

احمدرضاآزاد